jueves, 18 de febrero de 2016

Física no tenis. Os golpeos.

Os golpes clásicos :

O golpe de fondo clásico usado polas maioría dos xogadores ata finais dos 70 era un swing amplo e fluído, armado tempranamente, e un final de golpe longo e completo. O xogador parábase lateralmente (hoxe os profesores dirían "close-caseta") e aceleraban paulatinamente cara á pelota, usando algo do peso do corpo. O tiro xeralmente era plano ou con algo de topspin, e o revés preferido de moitos era o slice.

Os golpes modernos :

O golpe de dereita que hoxe en día a maioría dos xogadores adoptou realízase desde un open stance ou semi open stance cunha empuñadura Oeste ou semi-oeste (hai xogadores que usan empuñaduras Este tamén). O xogador vira o torso e logo rota cara á pelota cando está por golpear, facendo que os grandes músculos do torso entren en xogo. Este movemento rotacional está acompañado polas pernas, o que fai que moitas veces o xogador se despegamento do chan durante ou despois do golpe. O resultado de usar tronco e pernas durante o impacto fai que a pelota salga con gran potencia e topspin.
Hoxe en día, un pode ver xogadores juniors pegándolle á pelota case como lategazos. Décadas atrás só uns poucos xogadores con habilidade física excepcional podían facelo coa vella raqueta de madeira. A xogadora media necesitaba o swing fluído e amplo para acelerar case medio quilo de masa da raqueta a unha velocidade que permita un tiro profundo. Ademais, esta aceleración gradual, dáballe ao xogador moito máis control da cabeza da raqueta e lle permitia golpear a pelota case sempre na mesma zona do encordado.  Isto era esencial, dado que pegarlle en distintas zonas do encordado con aquelas raquetas daban como resultados tiros totalmente dispares (como dirían hoxe as marcas comerciais, tiñan un "sweetspot" pequeno). Unha pelota que pegase 4 centímetros fóra de centro podería terminar tanto na rede como fóra da cancha. Con esas raquetas,  para lograr que a pelota caese consistentemente no outro lado da cancha na zona desexada, requiría impactar con boa precisión no encordado, o cal só se podía lograr cun swing controlado.

O "sweetspot" :

Co swing rápido dos xogadores actuais, é moi difícil impactar a pelota sempre nunha zona precisa do encordado. De todos os xeitos, coas características das raquetas modernas e o topspin usado hoxe en día, a traxectoria resultante da pelota é moito menos sensible á localización exacta do impacto nas cordas (as raquetas "perdoan" moito máis estas diferenzas de impacto). Aínda que existe unha zona preferida para pegarlle á pelota (o centro do encordado xeralmente), as raquetas modernas  permiten maior latitude de erro na localización do impacto, tanto horizontal como verticalmente respecto do eixo principal (o eixo que pasa polo mango e corre cara á punta da raqueta).

No hay comentarios:

Publicar un comentario